My Lai

Vandaag (17e september) zijn we weer vroeg vertrokken naar Hoi An.
Het is een dag over dood en verdriet. Eerst heeft Thau in de bus verteld over het begrafenis ritueel in Vietnam. Wanneer iemand overlijdt, komt alle familie/vrienden zo snel mogelijk naar huis om de overledene nog een keer te zien en afscheid te nemen. De familie gaat naar een waarzegger, die aangeeft op welke dag en tijdstip de dode gewassen moet worden, de ceremonie en de begrafenis plaats moet vinden. De stoet loopt zo langszaam mogelijk naar het kerkhof. De Vietnamezen cremeren in principe niet. Allen in de grote steden vanwege plaatsgebrek. Hoe langszamer de tocht, hoe meer respect voor de overledene. Onderweg wordt er rijst, zout en papiergeld (kun je kopen op de markt) gestrooid om de goden de de wegen en bruggen bewaken, gunstig te stemmen. De overledene krijgt ook een nieuwe naam (via de waarzegger) die alleen bekend is bij naaste familie.
Elk jaar op de sterfdag wordt er een ceremonie gehouden. Alle familieleden komen eten. Bij de ingang van de tuin wordt ter controle de nieuwe naam gevraagd. Dit is om te voorkomen dat geesten die in de tuin leven ook van het eten nemen dat klaargemaakt is ter ere van de overledene.
Na vijf jaar wordt de overledene opgegraven. De botten worden schoongemaakt en verplaatst van de houten kist in een betonnen kist. Deze wordt naast het oorspronkelijke graf begraven.
De sterfdag wordt tot de derde generatie gevierd en is een belangrijk ritueel hier.
Er is ook een vrouw in Vietnam die gebeten is door een hondsdolle hond. Haar vriendin die bij haar was ook. Ze zijn beiden heel ziek geworden en de vriendin is overleden. De vrouw heeft het overleefd. Zij is toen zij heel ziek was bezocht door een priester. Deze heeft de vrouw iets te drinken gegeven en voorspeld, dat als zij de nacht zou halen, zij zou blijven leven en voortaan een bijzonder mens zou zijn. De vrouw heeft het dus zoals gezegd overleefd. Op een dag reeds zij met de bus over een brug (over een rivier). Zij hoorden heel veel stemmen en is uitgestapt. Zij heeft de authoriteiten zover gekregen om te gaan zoeken, want volgens deze vrouw moesten hier heel veel lijken liggen, die boos waren dat ze nog niet begraven waren met bijbehorend ritueel. En inderdaad...er werden 500 lijken van soldaten gevonden uit de oorlog. De vrouw leeft en nog. Bij de universiteit proberen ze te ontdekken hoe deze gave werkt.
Einde van de ochtend arriveerden wij bij My Lai. Hier hebben de Amerikanen in 1968 een bloedbad aangericht. 500 onschuldige dorpelingen, vrouwen, kinderen en bejaarden, zijn afgeslacht. Er werd een documentaire van de KRO gedraaid. Er is 1 helicopter piloot terug gegaan na het bloedbad en heeft 3 Vietnamezen gered. Een aantal heeft het op eigen kracht gered. BIj deze documentaire was deze Amerikaan weer terug in My Lai en in gesprek met nabestaanden. Heel aangrijpend. Een afschuwelijk verhaal. Het dorp is er nog. Alleen de fundamenten dan. Er is 1 huisje nagebouwd (alles is platgebrand door de Am.). In beton dode dieren. Afdrukken van grote en kleine blote voeten en militaire laarzen op de betonpaadjes door het dorp. Heel mooi gedaan. Ik werd er heel erg verdrietig van.
Na de lunch onze reis voortgezet naar Hoi An.