Hue - Op bezoek bij de keizer

Vanochtend zijn we vertrokken naar Hue. Onze eerste tussenstop is bij de Marblemountains. Dit zijn, zoals het woord al zegt, rotsen van marmer, 5 stuks, die oprijzen uit het vrijwel vlakke landschap. Het is een zgn karsgebergte. Dat betekent dat de zee lang geleden ook tot hier liep en alles geerodeerd heeft, zodat alleen deze rotsen overgebleven zijn. We bezoeken een grot waar een hele mooie Boedha is. Hele serene plaats. Een hele pittige klim om er te komen. De trap is behoorlijk stijl en de treden zijn allen ongelijk. Het is 8 u en het zweet guts al van ons af. Maar het is zeker de moeite waard. We vervolgen onze weg niet ove de pas zoals gepland (het is zo zwaar bewolkt dat er toch geen uitzicht is) maar door een tunnel. Door deze shortcut zijn we wat eerder in Hue dan gepland en de keizer is nog niet klaar voor onze audientie. Karlijn heeft daarom een voorstel. Of wij het leuk vinden om bij Ushi te lunchen. Niet onze Wendy van Dijk maar de echte. Een waar de tanden en pruik niet bij afkunnen ha ha ha. Nou ik moet zeggen, ze is een echte look-a-like en net zo gek als onze Wendy. Ze heeft, blijkt als wij er zijn, een vreemde fetish (schrijf je dat zo?). Ze is helemaal gek van kale of kalende mannen. Zodra ze Eric ontwaart, begint ze te gillen en pakt onmiddelijk haar fototoestel. Ze maakt namelijk van elke kale man die ze ontmoet een foto van het kale hoofd. Ze grijpt een tas en haalt er een stapel van zo'n 20 foto's uit. Ze heeft er boven nog meer. Wel zo'n 500. Ze laat ze rondgaan en zegt: "zien jullie niet dat dit net een hondje is? en dit is een tsoenami.." en zo gaat het nog even door. We lachen ons slap. Ze is helemaal weg van Eric en wil hem wel even lenen. Ik ga akkoord met 5 min maar dan wil ze met hem naar boven... 5 min zijn genoeg vindt ze. We komen niet meer bij. Kramp in de kaken. Het cafe/restaurant is ook oranje en er hangen posters van interviews en reacties van andere klanten. Het enige is dat ze Wendy nog niet ontmoet heeft. Onze serveerster blijkt de dochter te zijn. Je zult maar zo'n moeder hebben. Iedereen nog ff op de foto met Ushi voor het restaurant natuurlijk. Dan is het tijd voor de keizer.
We nemen met z'n allen twee taxi's naar de oude citadel. Door de oorlog met de Amerikanen en een recente tyfoon is veel verwoest. Ze zijn echter heel druk met restaureren. Wat er wel is, is prachtig! Deze citadel is in 1803 gesticht door de toenmalige keizer. De 12e in de lijn. Hue was op dat moment ook de hoofdstad van Vietnam. Het is geent op de constructie van de verboden stad in Beijing. Het omvat ook drie delen, waarvan het laatste deel (ongeveer 1/3) uit de keizerlijke prive vertrekken bestond. We houden het net niet droog. Er barst een enorme tropische regenbui los. Samen met Annet en Helma nemen we taxi terug naar het hotel. Onze schoenen zijn doorweekt.
's Avonds gaan we naar een speciaal restaurant waar traditionele gerechten uit de keuken van Hue worden geserveerd. Maar dat is het niet alleen. Iedereen wordt aangekleed in de keizerlijke dracht. Omdat wij als laatste benenden komen heeft de rest besloten dat wij koning en koningin zijn. Onder begeleiding van een Vietnamees traditioneel orkest begeven wij ons van de ontvangst ruimte naar de eetzaal. Wij zitten op een verhoging aan een tweepersoons tafel (nee he) en de rest van ons "gevolg" aan een lange tafel voor ons. Het eten is heerlijk. Een meisje komt steeds langs om behendig met haar stokjes kleine hapjes in onze kommetjes te leggen. Dat doet ze ook bij onze onderdanen. Het orkestje speelt ook nog tijdens het eten. Het is echt een hele leuke avond en we moeten heel veel lachen.