Welkom in Hanoi - eten op de stoep

Hue is gelegen aan de Parfumrivier. Deze heet zo omdat er in vroegere tijden planten langs de oever groeiden die een heerlijk lucht verspreidden.
We gaan aan boord van een "drakenschip" voor een tocht over de rivier. Het is een brede rivier die door het landschap slingert. Al snel stoppen we bij een tempel. Deze is geinspireerd op chinees ontwerp. De toren heeft zeven lagen. Zeven is het getal van de volmaaktheid. Het is een hele serene plek. Er lopen veel jonge monikken in de rondte. Sommigen zijn zelfs niet ouder dan een jaar of 8. Ze hebben een bijzonder geschoren hoofd met een lange pluk haar aan een kant. Als ze klaar zijn met hun opleiding en dan nog echt monnik willen worden, worden ze helemaal kaal geschoren. De monnik die zichzelf in 1963 in brand stak uit protest tegen het regime komt ook uit deze orde. De auto waarmee hij naar zijn zelfmoord plek is gereden staat er nog. In de tuin achter de tempel staan heel veel bonsai bomen. Jonge monikken krijgen snoeiles van een tuinman.
De reis gaat verder per boot. We leggen ergens aan bij de oever en lopen over een modderig en glibberig paadje (het heeft geregend) naar de tombe van keizer Tu Duc. Hij heeft dit complex zelf aangelegd 16 jaar voor zijn overlijden. De gebouwen zijn omgeven door lanen en vijvers met lotusbloemen. Het is hier herfst dus er staan bijna geen lotus bloemen in bloei. Met een beetje fantasie kun je je wel voorstellen hoe het eruit moet zien in volle bloei. Nou, die man kon echt goed tuinen ontwerpen! Als deze keizer zich wilde ontspannen ging hij ook regelmatig naar deze plek. Het is er nog steeds rustgevend inderdaad. Uiteindelijk is de keizer hier ook begraven, niemand weet waar precies. Iedereen die bij zijn begrafenis was, is geexecuteerd zodat zijn graf niet ontwijd zou worden. Hij was namelijk niet zo'n goed heerser. Het leger had maar 1 geweer op 10 soldaten. Ze mochten maar twee keer per jaar oefenen met schieten en kregen hiervoor 6 kogels uitgereikt. Toen ze dan ook aangevallen werden door de Fransen, waren ze geen partij. Dat heeft de bevolking hem altijd kwalijk genomen. Als ze ooit zijn stoffelijke resten vinden, dan stoppen ze dat in een kanon en schieten die af!
We lunchen in een kleine gelegenheid. Niet zo heel bijzonder voor het eerst. Dan barst er weer een bui los. Geen probleem want we moeten toch in de bus naar het vliegveld.
In Hanoi hebben we een heel leuk hotel midden in het oude gedeelte (oude wijk). Het zijn kleine smalle straatjes met bomen. Heel anders dan in HCM. Ik had het niet gedacht dat ik het ooit zou gaan zeggen, maar vergeleken bij Hanoi is HCM een gestructureerde chaos. HCM is breder van opzet. Dat komt omdat deze stad pas 300 jaar oud is. Hanoi is 1000 jaar oud en heeft 6.000.000 inwoners (HCM 9.000.000). Je kunt hier niet over de stoep lopen omdat die voor andere dingen wordt gebruikt: als uitbreiding voor je winkel, terras van je restaurant of parkeerplaats voor je scooter. We vinden in ons boekje een leuk restaurant waar weinig of geen toeristen komen. Je kunt er biefstuk eten. We gaan op zoek en vinden de straat. Dat is al een hele kunst omdat bij elke kruising de straatnaam verandert ook al loopt de straat gewoon rechtdoor. Als we eindelijk nr. 15d gevonden hebben, blijkt het een massage salon te zijn?? Mmm...een behulpzame Vietnamees die ons eigenlijk een scooterritje wil aanbieden weet ons te vertellen (met handen en voeten) dat we verder moeten lopen. Een paar huizen verder denken we toch echt nr. 15 gevonden te hebben, maar ook hier wordt druk gebaard dat we verder moeten. Hoe weten ze nu waar we naar op zoek zijn. Kortom, zo'n 10 huizen verder dan nr. 15d vinden we dan toch ons restaurantje. We nemen plaats op aan een laag plastic tafelje met piepkleine krukjes op de stoep. Ze spreken hier alleen Vietnamees. Er staat een soort gril op tafel. De mevrouw gebaart hier naar en wij knikken ja. Vliegensvlug verschijnt er een schotel met stukjes biefstuk en gemengde groenten, komkommersalada, vers stokbrood en dipsausjes op tafel. Dat ziet er goed uit! Dan het drinken. Na een paar keer het woord "beer" komen ze inderdaad terug met een fles bier en twee bierpullen gevuld met ijsblokjes. Mmm...die ijsblokjes lijkt ons bij deze tent niet zo'n goed idee. Wij proberen duidelijk te maken dat we geen ijs willen, maar dan verdwijnen onze glazen en blijft alleen de fles achter. Tja, nog maar eens proberen. Dan denkt de jongen die ons bedient, dat we ook het bier niet willen. Gelukkig snapt ie dan dat wij het ijs niet willen en komen de glazen weer terug. Lachen! Het smaakt super. We maken foto's en de behulpzame eigenaar maakt er ook nog een paar van ons.
Ik snak inmiddels naar koffie en die kun je hier krijgen. Is alleen 10m lopen en de weg zoeken. Alles gaat goed. We zitten op een dakterras aan een enorme vijver midden in de stad en genieten.
Maar dan slaat toch het noodlot toe. Op weg naar het hotel wordt mijn kleine camera gestolen uit de rugzak. SHIT!!!!! Weg foto's van het snorkelen, weg foto's van Nha Trang (het strand, de bonsai bomen in het park, het zwembad bij Louisiana club, de golfclub) en de foto's van vanavond. Grrrrr..... Alleen vanavond kunnen we opnieuw doen. Over een paar dagen zijn we weer hier. De rest is weg en blijft weg. Is er alleen nog in onze herinnering.
Wij vinden het heel erg leuk dat wij reacties krijgen op ons dagboek. Leuk om te lezen! Bedankt allemaal.
xxx