Bac Ha - zondagsmarkt

We worden 's morgens vroeg gewekt door plattelandsgeluiden: de haan, de hond, de andere haan, de andere hond, de kippen... Redelijk geslapen op de dunne matrasjes en de harde ondergrond. We nemen afscheid van deze gastvrije familie en gaan op weg naar Bac Ha voor de zondagsmarkt.
Het eerste wat opvalt de enorme hoeveelheid aan mensen en kleuren. De vrouwen lopen allemaal in klederdracht met felle kleuren: hardblauw, rose, gifgroen, donkerblauw, rood. Noem maar op. Het krioelt van de mensen. Deze markt vindt alleen op zondag plaats en de mensen (van de ethnische groeperingen die hier wonen) komen van heinde en ver naar deze markt. Van alles wordt hier verhandeld. Vlees, vis, groenten, fruit, buffalo's, varkens, kippen, eenden, honden, katten en stoffen. Het is ook een ontmoetingsmoment om bij te kletsen en samen te eten. Traditioneel gerecht is daarbij een prut van magen en ander orgaanvlees van diverse dieren. Dit wordt gekookt in enorme pannen. Nou, ik zag er van alles in drijven wat "over" is, zal ik maar zeggen. Onze gids vertelt dat alleen de plaatselijke bevolking dit kan eten. Ieder ander wordt ziek. We houden het dus maar bij kijken. We komen ogen en oren tekort.
Deze ethnische groepen hebben soms bijzondere gewoontes. Ik noem er een paar. Bij een groep is het gebruik, dat wanneer bij het huwelijk de vrouw bij haar ouders blijft wonen totdat zij zwanger is. Dan gaat zij pas bij de man wonen en wordt er nog een ceremonie gevierd. Als het na drie jaar nog niet is gelukt, is het huwelijk voorbij. Een andere groep legt een pas geboren baby in het bos. Als de baby na een dag nog leeft, nemen ze het mee naar huis om te verzorgen, te voeden enz. Selectie van de natuur noemen ze dat (barbaars he?). Weer bij een andere groep, scheren getrouwde vrouwen hun wenkbrauwen er af.
Het is aangenaam weer in de bergen. Zo'n 20-22 graden.
's Middags dalen we weer af naar de rivier voor een boottocht over de Chay rivier. Als we uit de bus stappen valt de hitte weer als een deken op ons. Dat waren we even vergeten na een paar "frisse" dagen in de bergen. Dat maakte ook dat het soms leek of je ergens anders was dan in Vietnam.
We lopen van de bus naar de rivier door een rustig dorpje. Niemand te zien. Echt zondagsrust. Plotseling steekt er een kinderhandje uit de muur dat begint te zwaaien en vrolijke stemmetjes roepen: Hello! Daar blijft het bij. Geen achtervolgingen, geen aandringen tot aankoop van allerlei prullaria.
Bij de rivier ligt een enorme rij bootjes. Blijkbaar verwachten ze nog wat toeristen. Gelukkig nemen ze wel het bootje dat niet lek is. Er wordt namelijk nog snel gehoost. Het is een brede snel stromende rivier. Het zijn ondiepe bootjes, dus we blijven wat aan de kant. We zien waterbuffels een bad nemen in de rivier, schattige huisjes op de steile hellingen en aan het einde een waterval. Heerlijk op het water met een lekker briesje erbij.
Als we weer aan land gaan staat de bus te wachten om ons weer naar het treinstation van Lou Cai te brengen. Thet heeft vannacht gedroomd van Uno, dus dat kunnen we nog wel een keer spelen in de trein.
We moeten wat tijd doden wat erg moeilijk is in deze lelijke, vieze stad. Om 19.30 u vertrekt de trein. Stipt op tijd.